Pelikula

Pareho kaming nagtrabaho sa iisang istasyon. Production Assistant siya at ako naman ay isang assistant cameraman. Bagay kami. Parehong assistant. Akala ko magiging kami.  Minsan, kinailangan ng extra sa pelikula, hinugot siya at laking gulat ko kung paano siya umarte, literal na umarte. Doon ko natuklasan na nais niyang maging artista.

Isang taon na napadalas ang pag eextra niya. Maganda ang registration niya sa tv. Unti-unti ay napansin siya; nakilala hindi sa pag-arte kundi sa tinatawag nilang classic na beauty. Iyon daw ang tumatagal.

Nagkaroon siya ng pagkakataong magkaroon ng supporting role at humaba na ang kanyang exposure. Ngayon, siya na ang minimake-up-an. Importante na siya sa pelikula. Habang nangyayari ang lahat ng iyon, ako naman ay nakikilala bilang cameraman. Mas nakikilala siya at ako naman patuloy na natatabunan, nasa likod ng kamera.

Minsan, may isang project kaming pinagtambalan. Ako ang napiling cameraman para sa pelikulang magtatanghal daw sa kanya bilang isang ganap na aktres. Kailangan siyang bihisan na mahirap, ipakita sa mukha niya ang kalunos-lunos na kalagayan ng isang maralita. Isang dalagang inang hinamon ng pagkakataon upang mabuhay.

Hindi ako komportable, kaya kong palitawin iyon subalit hindi sa gaya niya. Ang totoo, madaling gawin iyon dahil hindi naman talaga siya maganda, nagagawa ko lang gawin iyon sa pamamagitan ng pagpili ng anggulo na babagay sa kanya.

May takot siya noong una, alam niyang matutuklasan ng lahat na kapos siya sa pag arte, at hindi ako nagkamali ng hinala.

Kung may karangalang nakuha ang pelikulang iyon, ito ay ang Best in Cinematography.

Ang pelikulang iyon ang nagpatamlay sa kanyang career. Minsan,  nakita ko siyang umiiyak matapos kausapin ng producer.

Habang unti-unting nababawasan ang mga proyekto niya, siya namang pagdami ng aking mga pelikula. Ako naman ang nakikilala.

Hindi kami magpang-abot. Ito naman ang aking panahon.

Isang proyekto ang inalok sa akin. Hindi bilang cinematographer, sa pagkakataong ito, director.  Nakakaexcite. Isang Special TV production.  Akala ko nga station ID hindi pala. Sabi kasi kailangang may damdamin, makukuha ang emosyon ng manonood. Kailangan ko daw ipakita ang kapayapaan at kaligayahan sa kabila ng kabiguan.  Parang advocacy ad, hindi rin daw. Ipapakita ko raw ang ang pagkahanap ng ganap na kaligayahan.  Pagkakatagpo ng tunay na minamahal.

Kasal.

Ikakasal na ang dating production assistant na hinangaan ko at ako ang bubuo nito upang ipakita sa publiko.

Ngayon lang ako nabobo ng ganito. Sa isang iglap, tila nalimutan ko ang anggulo, ang sukat, ang liwanag, ang paghagip ng emosyon.

Maaari kong hindi palabasin ang nais niyang makita ng publiko, subalit hindi ko kayang isugal ang aking propesyon.

Sa pagkakataong ito, ako naman ang umiyak.

Sana, ang mga luhang iyon ay luha ng pagkabigo sa pag-ibig at hindi pagkabigo sa sarili.

Ang buhay namin, parang pelikula.