The Music of the Night

Sa araw na ito, agosto 8, 2009, pinadadaloy ko ang aking isip kasabay ang awiting A Certain Sadness ni Astrud Gilberto.  Nagkataon sigurong singlungkot nito ang pakiramdam ko.

I.

Kanina sa Figaro, habang nagkukwentuhan tayo, napapako ang tingin ko sa kawalan. Hindi ako inaantok, naiisip ko lang, sa dami ng mukhang nagdaraan, masasaya at nagsasayaw, sinasaliwan ang musika  ni Flo-rida, bakit dito nga ba tayo pumwesto, bakit hindi sa Ice Vodka Bar o kaya ay sa Bed Space.  Mas pinili nating magkwentuhan, wala na ba talagang appeal sa tin ang sayawan, ang laserlights?

II.

Kasi nga siguro 2009 na. 29 na tayo. Halos magkakasing edad tayo pero hindi tayo magkasundo kung anong year tayo pinanganak. Alam ko year of the monkey hindi sheep. Nung tinanong tayo ni DAME kung ilan taon na ba tayo, sabi niya “naku, mag ku-quarter life crisis na kayo.” Sa tingin ko wala pa naman tayo nun. Pero ano ‘tong mga pagpitik na lungkot?

(Refrain) Dahil siguro dinatnan kong marumi ang kwarto, na tambak ng gamit at walang panahong maglinis. Na naluluma ang bahay at wala akong pampagawa. Na nagtataxi ako sa halip na nagmamaneho ng sariling sasakyan, na gigising na naman ako para pumasok sa isang diploma course na sana ay hinahabaan ko ang tulog ko pag Sabado. At isang araw na magpapahinga kinabukasan at maglalaba, mamamalantsa at matulog ng bahagya para sa isang linggong trabaho. (Repeat Refrain)

(Chorus) Dahil haharap ka sa salamin at makikita mo ang sarili mong hindi na bata. Habang tumatanda, mas lalo kang natatakot sa lumalaki mong responsibilidad at lumiliit mong oras. Kumikita ka kasabay ng paglaki ng butas ng iyong bulsa. Mas marami kang pagpipilian, mas komportable sana ang buhay subalit hindi ito basta-basta lang binibigay. At magtataka ka kung bakit agad napapagod sa kabila ng pagnguyab mo ng samu’tsaring supplement at herbal medicine. Hahawakan mo ang iyong pisngi at dadamhin kung totoo nga bang nagaganap ang sandaling ito.

III.

May life insurance ka na, may rider pang accident / medical insurance at hindi makukuntento ang ahente mo at lalapitan ka na naman para sa memorial. Mapangahas kang tatanungin kung cremation o burol at saka malalaglag ang kanyang panga pag tinanong mo siya kung makukuha mo pa rin ang memorial plan kung suicide ang cause of death. Una-unahan lang yan, kung hindi mo ko tatantanan, unahin na kaya kita? Sagot ko na palibing mo, anyway pwede namang iassign yang insurance na binebenta di ba? Nagbibiro lang po (repeat refrain, up to you when to fade, then chorus while clapping 3X and then stomping your feet 3X)

IV.

At matatahimik tayong tatlo. Alam ko ang iniisip natin. Bakit nga ba tayo ang magkakasama? Walang magsasalita. Sa loob-loob natin, matutuwa tayo dahil may pagkakataong manahimik, mag-isip. Minsan lang ang ganito; makahanap ng kasama na hindi ka mag-aalala kung sakaling hindi kayo nag-uusap dahil batid ninyong hindi isyu iyon. Kilala nyo na ang isa’t-isa, nauunawaan ninyong may tanong ang puso ng bawat isa; gaya ng…

Bridge:

Kumusta na kaya siya? Bakit kaya hindi ko siya kasama? Masaya kaya siya? Kung naging kami kaya? Parami ng parami ang tanong habang hindi nababawasan ang kaya? Tapos maiisip mo, pwede kayang isa sa mga nagdaraan dito ay nakatadhana para sa’yo? Pwede bang hilinging magbiro sana ang tadhana at madapa ang aking kapalaran, dito mismo sa harap ko? At magigising ka sa pangangarap nang patayin ang ilaw, mag-uumaga na pala. Bago umuwi, dadaan ka sa washroom  (Repeat Chorus except last sentence)

At magpapasya kang basagin ang salamin.