Patrick Mitzel

nakailang tulog at gising
nakailang panaginip na rin
subalit ‘di pa rin tumitila ang ulan
bihag ako ng aking kama
kung kailan kailangan ng kasama
ang tikatik ng ulan at ang kulog
ay nagpapahintulot buksan ang alaala ng nakaraan
akala ko’y hindi na magtatagpo
ang kahapon at ang ngayon
pero kahit anong lalim naibaon
sa baul ng alaalang nakaangkla
sa pinakamalalim na karagatan
ay masisisid at mapapalaya
at maghaharap ang ikaw at ang ikaw
saka mo sasabihing ikaw na ang bahala
ang nakalipas ay nakaraan na’t napagwagian
at magpapaalam sya nang nakangiti’t may kapayapaan.

sa pagitan ng sandali

puti

ang paligid

ang kurtina

ang damdamin

walang maririnig

kundi ang bulong ng katahimikan

usok na nanghihilam

malamig na hanging sumusuot

sa ilong, labas pasok

panatag

habang pinapamanhid ang katawang

naghihintay nang kasunod

na gagawin

sa buhay.

ang pamamaalam ay lumbay

o minsa’y katumbas ng simula

at minsan naman ay patlang.

ang baso’y may laman

bukas ang ilaw

ang upua’y nakahilig

nakapihit ang mga pintuan

nakakalat ang pinagkainan

subalit walang gumagalaw.

sa pwestong ito

na mabilis na naging kahapo’y

maaabo

tatangayin ng bulalakaw

na sandaling magniningas

sa pagitan espasyong

wala naman talagang sukat.

kung wala na ang lahat

(reaksyon sa napanood na romantikong marriage proposal sa youtube video)

Kung wala na silang mga kaibigan na nakasaksi sa ating pagmamahalan

nambubuyo, nanunukso, kasama sa inuman at harutan

Kung hindi na tayo makakasama sa mga okasyon

group meetings, bonding  at kung anu-anong pagtitipon.

Kung wala nang pampanood ng sine, wala ng pagkain sa labas

walang pantravel, panggimik at pang socialize.

O kung wala na ang imahinasyong musika sa isip natin

sa t’wing tayo ay magkasama.

Kung wala ang cinematography, ang magagandang lugar na pinupuntahan natin

kung wala nang masabi , wala ng tula,

walang musika at matatamis na salita

Kwadrado.

Kung wala ang mundo,

ang kulay, ang imahinasyon

kung nasa loob lang ng kahon.

Ikaw. Ako . Tayong dalawa lang

Hangin lang sa pagitan natin

Titingin ka pa rin ba sa akin?

Masasabi mo pa kayang I do?

dahil ikaw ang pinipili ko

at ako ang pagpipilian mo

hindi sila, ang okasyon, ang mundo

Ako lang para sa ‘yo.

dahil doon magsisimula ang mundo.

sa ating dalawa.

kahit wala na ang lahat, wala ang iba.

draft

isang bote para sa mga nagmahal nang may sabit

tunay na love

bawal na kilig

dahil nga taken

at hindi makapag commit.

isang bote para sa pantasya

na malapit sa katotohanan

nahahawakan, nararamdaman

pero hindi pwedeng angkinin

dahil pag-aari ng pangarap

nang kasikatan.

isang bote para sa pwedeng pag-ibig

unang subok, unang sugal

subalit inangkin sya ng pag-ibig

na hindi nya kayang angkinin

dahil sya ay kabit at kinaya nyang lumayo

ngalang

kailangan ng panahon

upang sya ay makalaya

at makaahon.

isang brandy

sa kabit-kabit na kwento ng pag-ibig.

cheers!

Maliit lang ang Mundo

Maliit lang ang mundo
sapat na ang isang buwan sa gabi
at araw sa umaga upang tanglawan ka
sa gayo’y maingat na makarating
patungo sa akin.

Maliit lang ang mundo
lakarin man ang lupa
o sisirin ang tubig
lakbayin ang himpapawid
siguradong makauuwi ka sa akin.

Pagtawid

Paalam sa aking kamusmusan
sa pagkakamali at kapusukan
sa paulit-ulit na tanong at paghingi ng kasagutan
sa di pagkatuto’t kamangmangan.

Paalam sa kabataa’t katigasan
sa pag-aakalang angkin ang karunungan
sa buhay na walang kasiguruhan
sa mga araw na walang katiyakan.

Nang Tinanong Ko ang Langit

Hindi ko masilip ang langit
sanhi ng makapal na ulap na nakatabing,
nakapinid ang mga pinto’t di halos marinig ang nanalangin
sa nagngangalit na kidlat at kulog na bumabayo sa lupa;
nakikipatimpalak sa nagpupuyos kong damdamin.

Hibang

Kahit saan sigurong panahon, kahit sa malayong nakaraan,
gagawa ako ng balsa at hindi matatakot
papalaot ako’t aalamin ang hangganan ng karagatan
lamunin man ako ng dagat
o mahulog sa dulo nito
titiyakin kong masasaksihan ko
mahahagkan ang anumang nakaamba’t nakasalo

Parisukat

Wala namang pinagbago,

lumingon ka sa paligid

parehong lugar, parehong silid,

sila-sila pa rin, mga kaopisina

may bago, may luma.

Lupa

(2003)

Ako ang lupa, ako ang biyaya

ako at ang lupa ay kanyang pinagpala

iisang pinagmulan at ang patutunguhan

iisa ang pusod ng ating kasaysayan.

chowking

Hindi ko dati pinapansin ang chowking

isang pangkaraniwang kainan na hindi para sa’kin

hanggang sa tumatak sa isip ko ang patalastas

at hindi na mawala oras-oras

Perlas

Matamang inaaninag ng buwan ang malalim na karagatan

sinusuyod ng malamlam na liwanag ang kanyang sinapupunan

tahimik, walang galaw, waring may ikinukubling sakit

at sa kanyang pagtangis, haharap sa kalawakang nagsusumamo ng pag-ibig.

Walang bulong na hindi makararating sa buwan,

Sumpa ng Pag-ibig

Namumukhaan mo ba ako?

hawakan mo itong pisngi,

sukatin mo yaring labi.

ako ito.

‘Wag mong lagpasan ng tingin,

Ang Ating Kulay

Bago pa tayo
pinintahan na nila ang buhay;
may kulay ng tuwa, ng ligalig
ng pakikidigma ng pag-asa.
Isinigaw ang kalayaan,
umaalingawngaw ang kanilang kasaysayan
sa mga telang minantsahan ng dugo

EDSA

Ang nagkrus at sanga-sangang daan
larawan ng magkakaiba-ibang paraan
sa pagkakamit ng matiwasay na kinabukasan
nang magkakasalungat sa lipunan;
ng mahirap at mayaman
ng may dunong at mangmang
ng makakaliwa’t makakanan

TXT

Basahin mo
Aliw
May saysay
Sa bawat karton.

sa isang tagong kapayapaan

sa pagtuklas ng kapayapaan

sa mabilis na paglamon ng dilim

sa bayan ng pangamba

aandap-andap ang gaserang

Sa isang tagong kapayapaan

sa pagtuklas ng kapayapaan

sa mabilis na paglamon ng dilim

sa bayan ng pangamba

aandap-andap ang gaserang

matapos mapatid ng hangin ang huli nitong ningas

engkantada

malamlam ang ‘yong mata

sa sulok, sa pasilyo

walang buhay ang nakalugay mong buhok

pinapatamlay ng maputla mong damit.

Pangungulila

(nang muling magbalik ang damdamin)

Kung nagsusungit ang langit, nagsususon ang ulap

tila walang patid ang pagbuhos ng ulan,

huwag palulunod sa lumbay ni patatangay

sa walang katiyakang magdamag.

Pipilitin kong ipinta ang bahaghari

gagawing tulay patawid sa lungsod ng kaligayahan.

Awit ng Pag-ibig

Natuto na ako,
hindi dapat iasa ang pag-ibig sa kanta.
Sa simula’y dama ang himig
sabay na sinasambit ang titik
damdami’y iisa ang himig

Ulan sa Buwan ng Abril

Patak ng ulan mula sa butas na bubungan

ang umabala sa aking pagkakahimbing

Sa tantsa ko’y kanina pa umuulan

subalit di pa nais magpaalam.

Anak ako ng ulan,

Oda para kay Mang Johny

Itong larawan mo

waring aklat ng kasaysayan,

gumuhit sa alaala

malinaw sa’king balintataw.

Tila naririnig ko ang mga bomba,

hikbi sa bukang liwayway

isang baso ng malabnaw na kape

magpapainit sa sikmurang nangangate

hayaan na sa walong anak ang bigas na sangtakal

at sabaw ng sinaing sa bunsong nangangatal.

“Hamo anak, wag masanay sa ligalig,

hindi lahat ng panahon tayo’y tigib